Αλκμάν

(7ος αι. π.Χ.).Λυρικός ποιητής. Γεννήθηκε στις Σάρδεις της Μικράς Ασίας, αλλά έζησε και πέθανε στη Σπάρτη, όπου δίδαξε μουσική, χορό και ποίηση. Από τα πιο φημισμένα έργα του ήταν τα περίφημα παρθένια, είδος λυρικών ποιημάτων που τα τραγουδούσε χορός παρθένων προς τιμήν μιας γυναικείας θεότητας και αναφέρονταν στη λατρεία αυτής της θεότητας. Ο ποιητής δεν έγραφε μόνο τα έργα, αλλά συνέθετε και τη μουσική τους και δίδασκε τη χορευτική τους κίνηση. Ο Α. έγραψε σε μουσικότατη δωρική γλώσσα, στη λακωνική διάλεκτο της εποχής του. Το μεγαλύτερο από τα 120 αποσπάσματα των ποιημάτων του που διασώθηκαν είναι το απόσπασμα του πάπυρου Mariette (ανακαλύφθηκε το 1855), όπου ύστερα από ένα επικολυρικό μέρος εξυμνεί τις αρετές των ιερών χορευτριών που μετέχουν σε μια νυχτερινή θρησκευτική τελετή. Λεπτά αισθησιακός και θαυμάσιος εικονοπλάστης (η βακχίδα πάνω στα βουνά, ο ύπνος των στοιχειών μέσα στη νύχτα), ο Α. είχε συνείδηση της τέχνης του, που τη χαρακτηρίζει εκπληκτική φαντασία και πλούτος στη γλώσσα, φρεσκάδα στην έκφραση, τρυφερότητα και απλότητα. Έλεγε πως γνώριζε όλες τις μελωδίες των πουλιών και ότι ήξερε να μιμηθεί στους στίχους του το κελάδημα της πέρδικας. Ο Α. είναι από τους σπουδαιότερους αρχαίους Έλληνες λυρικούς ποιητές και ο παλαιότερος γνωστός σε μας στον κύκλο της χορικής ποίησης. Εκτός από τα παρθένια, έγραψε ύμνους, παιάνες, ένα ποίημα για τους Διόσκουρους και πολλά ερωτικά ποιήματα. Πλησίασε πολύ τους Λεσβίους ποιητές. Τραγουδούσε σε πρώτο πρόσωπο και μεταχειριζόταν τον χορό ως απλό όργανο, τόσο που ο Αρχύτας (4ος αι. π.Χ.) τον θεωρούσε εφευρέτη της ερωτικής ποίησης. Οι Σπαρτιάτες τον αναγνώρισαν και τον καθιέρωσαν ως έναν από τους εθνικούς ποιητές τους. Ο περιηγητής Παυσανίας γράφει ότι είδε το μνημείο του κοντά στη Σπάρτη.